Zo pakte Caroline
de draad weer op
“Ik ben dankbaar voor onze tijd samen”
zo pakte Caroline
de draad weer op
“Ik ben dankbaar voor onze tijd samen”
Zestien jaar geleden verloor Caroline (58) haar grote liefde Hans aan lymfklierkanker. Het verliezen van een partner is iets wat ze niemand gunt. Toch is zij niet in een slachtofferrol gekropen en blijven hangen. “Het leven is te kostbaar om niet positief en opgewekt te zijn.”
“Hans was vijf jaar jonger dan ik. Hij is de vader van mijn derde dochter, met mijn ex-man had ik al twee kinderen. Hans was de liefde van mijn leven. We hadden een heel fijne relatie, en hij was een goede vader. We dachten: wij worden samen oud. Hadden plannen om met elkaar de hele wereld te zien. Maar toen we tien jaar samen waren, overleed hij aan lymfklierkanker. De kinderen waren destijds 18, 15 en bijna 7. De oudsten - die net een band hadden opgebouwd met Hans - zaten vol in de pubertijd. Dat zorgde ervoor dat ik heel anders rouwde dan zij. Zij renden weg voor hun verdriet. Lastig, maar in de pubertijd zitten is al zwaar genoeg. We konden gelukkig heel eerlijk en open naar elkaar zijn, dat hielp enorm.”
Verlies hoort bij het leven, hoor je vaak. Maar toch. Het is niet dat wat je overkomt je leven vormt, maar hoe je ermee omgaat. Monuta ziet elke dag wat het verlies van een naaste kan betekenen. Daar waar mogelijk, bieden we u zoveel mogelijk steun. Om die reden heeft Monuta ruim een jaar geleden Vief.nl opgericht. Een platform vol inspirerende verhalen, handige tips en een plek om je hart te luchten. Hier ter inspiratie: het verhaal van Caroline, die haar partner Hans verloor.
Positief geboren
“Ik had nooit gedacht dat het me zou lukken. Sterker nog: achteraf weet ik niet hoe ik het gedaan heb. Maar ik ben positief geboren. Ik heb altijd geloofd dat de zon uiteindelijk weer zou gaan schijnen. Je moet dat zonnetje alleen wel zelf zoeken. Wat mij hielp is het toelaten van het verdriet en daarvoor de tijd nemen. Op zo’n moment is het leven gewoon even niet zo leuk. Dus heb ik in eerste instantie hele dagen gehuild. Maar het is belangrijk daar niet in te blijven hangen. In je eentje in een hoekje gaan zitten werkt niet. Vroeg of laat verlies je mensen, dat hoort bij het leven. Dus moet je op een gegeven moment ook weer dingen gaan doen. Ga wél naar die verjaardag, ook al heb je er geen zin in. En vraag ook eens aan vrienden hoe het met hén gaat. Pak je rust, ga lekker wandelen in de natuur, en leer te luisteren naar jezelf. Mij hielp yoga enorm. Yoga leert je weer verbinden met je lichaam. Precies wat je nodig hebt als je verdriet, angst en stress ervaart.”
Geluksgevoel
“Ongeveer twee jaar na het overlijden van Hans was ik met een vriendin in Zandvoort en ging ik alleen naar het strand. Ik liep met mijn voeten in de zee en voelde de zon op mijn lijf. Toen kreeg ik voor het eerst weer een geluksgevoel in mijn buik. ‘Zie je wel, het geluk is er wel’, dacht ik. Leven in het nu en genieten van de kleine dingen heb ik gelukkig mijn hele leven al goed gekund. En doordat ik open en eerlijk kan praten, heb ik fijne mensen om me heen verzameld. Waarvan ik weet dat ze er onvoorwaardelijk voor me zijn. Maar je mag niet verwachten dat iedereen er altijd maar voor je is. Je moet het uiteindelijk zelf doen. Met minder fijne omstandigheden is dat vast moeilijker. Toch geloof ik dat het voor iedereen mogelijk is om het zonnetje weer te zien.”
“Ik ben positief geboren. Ik heb altijd geloofd dat de zon uiteindelijk weer zou gaan schijnen. Je moet dat zonnetje alleen wel zelf zoeken”.
Caroline
Levenslessen
“De ervaring – hoe naar ook – heeft de kinderen en mij ook rijker gemaakt. Ik heb zoveel levenslessen geleerd. Een stukje verdriet blijft er altijd in je hart. Maar het gaat nu heel goed. Ik ben dankbaar voor de tijd die ik met Hans heb gehad. En voor het feit dat onze dochter precies op hem lijkt. Daardoor hebben we nog een stukje van hem hier. Ik voel me niet schuldig dat ik wél geniet, andersom had hij mij dat ook toegewenst. Dus maak het leven mooi, je weet niet wat er allemaal nog komt.”