Een schipperswaardig afscheid
Rokus Schipper woonde op de Hoop & Vrees, een klipperaak aan de kade van de Havenkolk, het kloppend hart van Blokzijl. Op 20 november overleed hij door een tragisch ongeval. Zijn broers vertellen over het afscheid. “Op de kist stonden zijn laarzen, een asbak met een sigaar en een kopje koffie met twee zakjes suiker. Al die dingen hoorden bij hem.”
De opa van Blokzijl werd hij genoemd. Hij was de oudste van vier Rotterdamse broers en geboren met gouden handen. “Oorspronkelijk was hij banketbakker, maar hier was hij manusje van alles, voor wie dat maar wilde”, vertelt broer Karel. “Iedereen kende hem in het dorp”, vult jongste broer Koos aan. Karel en Koos zitten aan een ronde tafel in de woonkamer van bed & breakfast Vergeet me niet. Ze zijn hier met hun echtgenotes naartoe gekomen voor de overdracht van het schip van Rokus. De eigenaar van grand café Prins Mauritshuis, waar het schip pal voor het terras ligt afgemeerd, heeft de klipperaak gekocht. Zo kan het schip blijven liggen waar het al 23 jaar ligt.
Afgekeurde mast
“Het was een klipperaak onder zeil, dat is hem fataal geworden.” De broers vertellen hoe de mast van de Hoop & Vrees was afgekeurd.
Rokus had een nieuwe laten maken, van staal. Zestien meter hoog, 3,5 ton zwaar. De mast lag al aan boord en zou binnenkort overeind gezet worden. “Een halfuur voor het ongeluk was Rokus nog de sirtaki aan het dansen op de opening van de zaak van een vriend. Koos laat een filmpje zien op zijn telefoon: een vriendelijk ogende man met grijze baard gooit zijn benen in de lucht. Griekse muziek schalt door het café, mensen lachen.
Kort daarna ging Rokus op huis aan, vertelden de overige gasten later. Karel: “Doordat de mast plat op het dek lag, moest Rokus er onderdoor naar de ingang van de boot. Het vroor. Waarschijnlijk is het dek één grote glijbaan geweest en is hij uitgegleden en te water geraakt. De volgende morgen vond een voorbijganger hem.”
“Van beroep was hij banketbakker, maar hier was hij manusje van alles, voor wie dat maar wilde. Iedereen kende hem in het dorp.”
Karel, broer van Rokus
‘Bel Klaasje’
Rokus had niks geregeld ‘voor later’. Er was geen testament, geen uitvaartverzekering. “Hij had ooit gezegd dat hij in Blokzijl wilde blijven”, vertelt Karel. “Dat betekent automatisch een begrafenis, want een crematorium is hier niet.” Vrienden van Rokus raadden de broers aan: je moet Klaasje Mulder bellen. Die woont hier vlakbij. “Dat Klaasje voor Monuta werkt, wisten ze misschien niet eens. Het ging gewoon om haar”, zegt Koos. Er was dan ook gelijk een klik. “Ze heeft ons verhaal aangehoord en aan de hand daarvan de uitvaart geregeld.” De vele vrienden van Rokus namen ook veel werk uit handen. Karel: “Een vriend had besloten dat de herdenkingsdienst in de Grote Kerk gehouden zou worden en had meteen de koster geregeld. Een ander wist waar je de koffietafel het beste kon houden, anderen schilderden een schippersvletje zwart. Die kwam, met de kist erop, op een aanhanger achter een trekker. Karel: “Er kwamen ongelofelijk veel ideeën uit het dorp.”
Witte sokken
Evengoed bleef er genoeg te regelen over. Koos: “We wilden ‘m niet in een pak begraven, dat paste niet bij hem. We hebben een setje kleren van de boot gehaald, maar konden geen sokken vinden. Even later kwam Klaasje met zo’n heel pakket witte sportsokken aanzetten. Die had ze gekocht, want ze had gehoord dat Rokus altijd zulke sokken droeg.”
Voor de condoleance stond de kist in Café van Ens, een van de kroegen waar Rokus graag kwam. “Het was een simpele kist met handvatten van touw”, vertellen de broers. “Op de kist stonden zijn laarzen, een asbak met een sigaar en een kopje koffie met twee zakjes suiker. Al die dingen hoorden bij hem.” Honderden mensen kwamen naar de uitvaart. Er waren 450 man in de kerk en nog eens 350 volgden de livestream, schatten ze.
“Op de kist stonden zijn laarzen, een asbak met een sigaar en een kopje koffie met twee zakjes suiker.”
Karel en Koos, broers van Rokus
Drone-opnames
Klaasje was al die tijd een rots in de branding. Koos: “Ze had ook een leuke assistent, Tim. Die heeft drone-opnames gemaakt van de uitvaart.” De telefoon wordt er weer bij gepakt en we zien de begrafenisstoet langs de Hoop & Vrees lopen. De trekker met Rokus’ kist erachter nauwelijks nog zichtbaar te midden van de mensenmassa. Rokus zal gemist worden, zoveel is duidelijk.
“Maar”, zegt Koos, “het klinkt misschien gek: het is ook heel mooi, zoals hij gegaan is. Hij had net de avond van zijn leven gehad en is zonder pijn of strijd gestorven.” Twee weken na het gesprek zou Rokus jarig zijn geweest. Karel: “Dan zijn we hier weer en wordt hij opnieuw gememoreerd door het hele dorp. Rokus heeft, zonder het te weten, heel veel mensen samengebracht.”