‘Door mijn vader kies ik voor mezelf’
“Een simpele herinnering kan zoveel oproepen. Alles wat met zee of strand te maken heeft, zelfs een foto van een stukje zand, doet me aan mijn vader denken. Als kind kwamen wij veel op Texel en elke vakantie ging ik met hem de zee in om beestjes te vangen. Dan stonden we samen uren in het water met een netje, op zoek naar garnaaltjes en rivierkreeftjes.”
‘Door mijn vader kies ik voor mezelf’
“Een simpele herinnering kan zoveel oproepen. Alles wat met zee of strand te maken heeft, zelfs een foto van een stukje zand, doet me aan mijn vader denken. Als kind kwamen wij veel op Texel en elke vakantie ging ik met hem de zee in om beestjes te vangen. Dan stonden we samen uren in het water met een netje, op zoek naar garnaaltjes en rivierkreeftjes.”
“Muziek leeft hier in huis. Sinds we een piano hebben, zingen we bijna elke avond samen.”
En toen hij opa was, deed hij dat met de kinderen van Jony (32). “Dan liepen we samen met de kinderen door de zee om visjes te vangen. Als ik aan de kust ben, of maar iets van de zee hoor, denk ik aan hem.” Ze deelde haar herinnermoment met zanger Diggy Dex. Hij schreef voor November 2 Remember het nummer Ik mis je nu wel hier, over plotselinge momenten van gemis. “Voor hem is het strand ook een herinnering aan zijn overleden vader.”
Twee handen op één buik
Haar vader Jack overleed op 60-jarige leeftijd. “We waren twee handen op één buik en konden elkaar lezen. Hij stond voor iedereen klaar. Hij kreeg kanker toen mijn eerste kind werd geboren. Bij het woord kanker denk je meteen aan het ergste. Maar hij was heel stellig. Hij had een klein meisje om voor te leven. Hoe ziek hij ook was, mijn vader bleef altijd positief. Hij heeft bijna tien jaar met de ziekte geleefd en alle vier de kleinkinderen meegemaakt. Hij kon zo van ze genieten, bijvoorbeeld als ze aan het dansen en zingen waren.”
Zingen rond opa
Drie van haar kinderen spelen in musicals. Haar man is muziekleraar. “Muziek leeft hier in huis. Sinds we een piano hebben, zingen we bijna elke avond samen.” Opa is er ook een beetje bij, want zijn urn staat op de piano. “We zingen letterlijk om hem heen. Het is een ritueel geworden. Het voelt fijn om dit samen te doen, met opa in gedachten.”
Traditie
Ook heeft haar oudste dochter een traditie om haar opa te eren. “Voor elke musicalvoorstelling die ze speelt, loopt ze naar het strand en schrijft ze opa Jack in het zand. Ze loopt pas weg als het water zijn naam heeft vervaagd. Dat wil ze altijd doen, anders kan de show niet goed gaan.”
Eigen gevoel volgen
Voor Jony staat haar gezin op de eerste plek. “Omdat ik mijn vader heb verloren, geniet ik nog meer van mijn kinderen. Elk moment met hen is waardevol. En ik trek me niets meer aan van anderen. Wij steunen onze kinderen in hun dromen, omdat zij er gelukkig van worden. Sommige mensen hebben daar een mening over. Vroeger kon ik me dat aantrekken. Mijn vader zei altijd dat ik mijn eigen gevoel moet volgen.”
“Voor hem is het strand ook een herinnering aan zijn overleden vader.”
Fotoboek
In huis staat een grote foto van hem. “Ik wil niet dat de jongste vergeet wie hij is. En we hebben een fotoboek waarin mijn kinderen kunnen bladeren. Mijn vader en ik waren gek op fotograferen. Hij was altijd met zijn camera in de weer.” Zelf legt ze ook alle kleine momenten van de kinderen vast. “Juist de dagelijkse dingen. De speelmomentjes in de speelkamer, of hangend met een tablet op de bank. Het echte leven. De foto’s waarop opa gewoon met zijn kleinkinderen speelde, hebben nu zoveel waarde.”
Haar vader wilde graag nog met z’n allen op de foto.
Voor jezelf kiezen
Jony gaat verder: “Ook liet ik me beïnvloeden door perfecte plaatjes op Instagram. Ik wilde laten zien hoe goed ik het had. Maar de buitenwereld is niet belangrijk. Ik moet voor mezelf kiezen. Precies zoals mijn vader zei, vlak voor zijn dood. Je familie en de mensen die je liefhebt zijn meer waard dan de mening van de overbuurvrouw.”
Fotoshoot
Haar vader wilde graag nog met z’n allen op de foto. “Nu pas zie ik hoe ziek hij was tijdens de fotoshoot. Ik zag dat toen niet. Hij was veel zieker dan hij liet blijken. Hij hield zich sterk voor ons, omdat hij ons wilde beschermen. Twee dagen later overleed hij. Op de dag dat we de verjaardag van onze zoon zouden vieren.”
Een eer
Haar vader sprak niet over zijn afscheid. “Ik vond het moeilijk dat hij er niets over kwijt wilde. We hebben het dus op onze manier gedaan. Als gezin hebben we een lied gezongen. Het nummer How do I say goodbye was op ons lijf geschreven. Het was een bijzonder moment. Ik vond het niet moeilijk, maar voelde me juist heel sterk. Ik kan het nog niet terugkijken, maar het was waardevol en een eer.”
Grapjes
Jony heeft wel in een boek geschreven wat zij wil met haar uitvaart. “Met mijn man praat ik er ook over. Ik weet welke liedjes hij wil, maar luister er liever niet naar. Dan word ik verdrietig. Maar we kunnen er ook grapjes over maken. De dood hoort bij het leven. We hebben allemaal verdriet, maar het is ook fijn om terug te kijken hoe mooi het was. Hoe meer we erover praten, hoe luchtiger het wordt.”
Praten geeft troost
Het besef dat praten helpt, kwam pas echt toen hij er niet meer was. “Ik voelde me soms eenzaam. Niemand durfde te vragen hoe het met mij ging. Mensen zijn bang voor een verdrietig antwoord.” Ze hoopt dat het nummer van Diggy Dex anderen troost biedt. “Je bent niet alleen. Praat over wie je mist. Zolang we over ze praten, blijven ze bestaan. We hebben allemaal verdriet, maar het is ook fijn om terug te kijken hoe mooi het was.”
“Mijn vader zei altijd dat ik mijn eigen gevoel moet volgen.”
“We hebben allemaal verdriet, maar het is ook fijn om terug te kijken hoe mooi het was.”
Laat eerdere edities tot je spreken
De voorgaande edities van November 2 Remember laten zien hoe persoonlijk en liefdevol afscheid kan zijn. Lees hoe anderen stilstonden bij hun dierbaren en welke handvatten hen hielpen in momenten van gemis. Laat deze ervaringen je meenemen in je eigen manier van herinneren.