Op reis om te rouwen
“Het enige wat we kunnen doen, is over Kaya vertellen. Ons verhaal zorgt ervoor dat haar naam wordt genoemd. Het is de erkenning dat onze dochter echt heeft bestaan. Ze hoort bij ons, ook nu ze er niet is. Misschien voelt ze door onze reis nog wel veel dichter bij ons. Die reis stond veel meer in het teken van haar, dan als ze er wel was geweest.”
Op reis om te rouwen
“Het enige wat we kunnen doen, is over Kaya vertellen. Ons verhaal zorgt ervoor dat haar naam wordt genoemd. Het is de erkenning dat onze dochter echt heeft bestaan. Ze hoort bij ons, ook nu ze er niet is. Misschien voelt ze door onze reis nog wel veel dichter bij ons. Die reis stond veel meer in het teken van haar, dan als ze er wel was geweest.”
Tetske (36) en haar vriend Bart (33) vonden na het overlijden van Kaya troost tijdens een camperreis naar de Noordkaap. Hun dochter overleed tijdens de geboorte. “Ons leven is totaal anders dan gedacht. Ik had een goede zwangerschap. De bevalling ging goed. Tot de laatste seconden. Ze had in het vruchtwater gepoept”, vertelt Tetske. “Er werd niet naar kraamzorg gevraagd, maar naar een begrafenisondernemer”, vult Bart aan. Ze besloten Kaya te cremeren. “We zijn geen mensen die teruggaan naar een vaste plek. Als ze ergens zou liggen, dan voelen we ons schuldig dat we niet bij haar zijn. We wilden haar bij ons houden.”
Ruimte om te rouwen
Tijdens de zwangerschap hadden ze bedacht om met Kaya en hond Kiwi te gaan reizen. De natuur in. Na haar overlijden verdween dat plan naar de achtergrond. Tetske: “Maar na 1,5 maand opperde ik dat het misschien toch wel een goed idee was. We zaten te wachten tot de tijd voorbij zou gaan.” Bart: “Werken lukte niet. We kregen veel bezoek, maar daardoor hadden we niet de energie om alles bewust te verwerken en er samen over te praten.” Ze wilden ruimte om te rouwen. Weg uit de dagelijkse sleur.
Dus vertrokken ze alsnog. Het werd een reis om na te denken over hoe ze verder moesten gaan met hun leven na de dood van hun kind. “We wilden onszelf dwingen het verdriet en de rouw aan te gaan. Kaya was bij ons. We hadden haar urn en knuffel mee. Dat was fijn”, vertelt Tetske. Op reis vonden ze troost in elkaar. “We zaten in een bubbel en konden er alleen maar voor elkaar zijn. We waren samen back to basic. Met onze hond probeerden we het ritme weer op te pakken.”
‘Ze zeggen altijd dat je kinderen krijgt en niet neemt’
Kaya’s naam in elk gastenboek
Onderweg schreven ze Kaya’s naam in elk gastenboek dat ze tegenkwamen. “Bij elk uitzichtpunt, kerkje of wat dan ook schreven we haar naam bij die van ons. Zodat haar korte leven toch een voetafdruk achterlaat op deze aarde. We haalden daar zoveel troost uit.” Daarnaast bood de pracht van de natuur rust. “We hebben zoveel mooie dingen gezien waarvan we genoten. Van regenbogen en bijzondere plekken, tot een prachtige zonnestraal over een fjord. Maar het was soms heel dubbel. Dan stonden we te genieten van een mooi uitzicht en hoorden we opeens een kindje huilen. Dan scheurde mijn hart open”, zegt Bart.
Kalmte en vrijheid
De reis bracht ook een bepaalde kalmte en vrijheid. “Thuis waren we bang dat mensen ons aanspraken. Maar daar waren we gewoon twee toeristen. Niemand wist wat er aan de hand was.” Want voor anderen is het soms moeilijk om met hun verdriet om te gaan. “Mensen zijn bang dat ze het verkeerde zeggen”, gaat Tetske verder. “Maar er totaal niet over beginnen is ook niet fijn”, voegt Bart toe. “Je kunt het beste zeggen dat je het moeilijk vindt, want dat vinden wij ook. Wij weten ook niet wat we tegen onszelf zouden zeggen.”
Tetske praat makkelijk over de dood. Misschien komt dat door haar vrijwilligerswerk in een hospice. “Door wat wij hebben meegemaakt, kijk ik nu niet anders tegen de dood aan. Ik besef heel goed dat het ook bij het leven hoort. Het is verweven met elkaar. Natuurlijk wil ik niet dat Kaya dood is. Maar je hebt geen keuze. Het overkomt je. Niemand wil dit meemaken. Je hebt ermee te dealen.” Bart: “Maar de dood is voor Kaya veel te vroeg geweest. Ze zeggen altijd dat je kinderen krijgt en niet neemt. Ik weet inmiddels beter wat dat betekent. Het leven is een veel groter geschenk dan je je kunt voorstellen. Je krijgt het niet zomaar. Misschien ben ik het leven wel meer gaan waarderen.”
‘Het is fijn als mensen ons de ruimte geven om erover te beginnen’
Overspoeld door emoties
Ze hopen dat andere ouders nooit hetzelfde meemaken. Maar als het toch gebeurt, dan gunt Tetske ze rust en ruimte om alle beslissingen omtrent het afscheid zo goed mogelijk te kunnen nemen. “Dat is gewoon niet makkelijk omdat je zo wordt overspoeld door emoties. Je weet niet wat er allemaal kan en mogelijk is. Wij hebben bijvoorbeeld een beeld laten maken, van de handjes van Kaya en van mijn hand. Dat is een van de waardevolste herinneringen. Ook was het ontzettend fijn dat een fotograaf tijdens de dag van de uitvaart alles heeft vastgelegd.”
Ze merkten sowieso dat iedereen zijn best voor hen deed. “Op het moment dat je een baby verliest gaat letterlijk heel de wereld open. Door de verzekering van Monuta konden wij het regelen zoals wij wilden, zonder concessies. Ook in de begrafeniswereld blijkt het niet normaal om een baby te verliezen.”
Klaarstaan voor iemand
Op reis vertelden ze via een videoverbinding hun verhaal aan zangeres DO. Ze luisterden met tranen in hun ogen naar haar liedje ‘Leef je in mij’ dat zij speciaal schreef voor November 2 Remember. “We vinden het heel bijzonder dat onze ervaring inspiratie biedt voor zo’n mooi nummer”, reageert Bart.
Hij wil zo graag Kaya’s naam blijven noemen. “Door haar dood hebben we het voorrecht verloren om haar naam in alledaagse gesprekken te gebruiken.” Tetske: “Daarom is het fijn als mensen ons de ruimte geven om erover te kunnen beginnen. Meer kunnen ze niet doen.” Bart beaamt dat. “Je kunt niets oplossen voor iemand die een dierbare heeft verloren. Je kunt het verdriet niet wegnemen. Je kunt het niet minder maken.” Tetske: “Maar je kunt wel klaarstaan voor iemand. Wij hebben zo’n mooi vangnet met mensen die ons ontzorgden en eten kwamen brengen. Dat deed zoveel met ons. Maar het blijft oneerlijk. Kaya had gewoon hier moeten zijn.”